Getest & goedgekeurd: met trein en bus naar de boshyacinten in de Vlaamse Ardennen
“600 meter, verder gaan we niet zonder auto”: een persbericht van een paar weken geleden dat veel mensen vielen van hun stoel deed vallen. Nog meer toen bleek dat het vooral de verplaatsingen in de vrije tijd zijn die we met de auto doen. Ongeveer 80% van die verplaatsingen gebeuren met de auto. Als passagier of als chauffeur. De Vlaming doet minder dan 4% van zijn vrijetijdsritten met trein, tram of bus. Dat moet toch anders kunnen? Hanne stapte mee met de Groene Halte.
Toen viel de nieuwsbrief van de Groene Halte in mijn mailbox, met als eerste item: een uitnodiging voor een wandeling van bushalte naar bushalte door het Muziekbos en het Brakelbos. In het gezelschap van de Groene Haltewandelclub. Met een half oog op het weerbericht schreef ik mijn 2-jarige dochter en mezelf in voor de tocht van 13km. Als ’t nodig bleek – met een peuter weet je nooit – kon ik onderweg nog altijd kiezen voor een ingekorte versie.
Voorzien van de essentials – een kinderdrager, proviand, regenkleren en een speelgoedkangoeroe - stonden we ruim op tijd aan het station voor de trein richting Oudenaarde. Tijd genoeg om nog iets lekkers te kopen voor onderweg. We waren het station van Gent-Dampoort nog niet uit of Lou nestelde zich al aan het raam op zoek naar koetjes. (En of ze koeien zou zien, vandaag!)
Aan het station van Oudenaarde bleek dat we met een dertigtal wandelaars en een hond zouden zijn. Het handige aan zo’n begeleide tocht is dat je zelf helemaal niets hoeft uit te zoeken. We volgden de groep gewillig naar de bus richting Ronse – waarop lang niet alle dagen zoveel volk zit. Onderweg naar Schorisse passeerden we een reusachtige parking van een wandelevent. Een groteske getuige van de cijfers uit de inleiding. Een beetje verder stapten we uit aan de halte van de Langestraat. Nauwelijks drie passen verder stonden we te velde en had Lou een kudde koeien gespot. De sfeer zat er meteen in. Dat kan ook moeilijk anders met een maximum aan onverharde paden en een fijne mix van uitzichten op de idyllische valleien en passages door het bos. Voeg daar nog een rijkelijke hoeveelheid bloemen aan toe, waarmee Lou haar dragende moedertje decoreerde, en iedereen was in opperste stemming. Met dank aan enkele wandeldames die haar met graagte voorzagen van paardenbloemen, hondsdraf, dovenetels en ander moois. Zacht glooiend en prettig keuvelend vervolgden we onze weg in het spoor van gids Jan door het Muziekbos dat zich tooide met prachtige hyacinten. Van een volkstoeloop zoals in Halle was er hier geen sprake.
Na de middagpauze (mét speeltuin!) begonnen we aan het op-en-neer-gedeelte van de tocht. Omdat Lou nog altijd in topvorm verkeerde (en mijn schouders ook) koos ik voor de lange wandeling. Wat een geluk: met passages langs bijzondere holle wegen, bizarre verbodsbordjes (“verboden doorgang, behalve voor GR-wandelaars”) en paadjes langs de majestueuze beuken van het Brakelbos die nog net niet helemaal in blad stonden was dit het mooiste stukje van de tocht. En Lou, die entertainde zichzelf nog steeds met bloemen en broeder Jacob. Afsluiten deden we met rozijntjes, appelsienen en een Brusselse wafel in La Houppe, op 500m van de bushalte. Samen namen we de bus naar het station van Zottegem, alwaar de groep zich treingewijs weer naar alle hoeken van het land verspreidde. En Lou? Die was nog lang niet moe van al dat koeien zoeken in de draagzak. Haar moedertje daarentegen…
Meer info over de Groene Haltewandelingen vind je op www.groenehalte.be.